Melvin van Kuilenburg over zijn affiniteit met jeugdzaken, het breken van verzet en koken.

Als kind kon hij makkelijk leren en las hij nagenoeg alle boeken van de bibliotheek. Tegelijk maakte hij op zijn BMX-fiets een vinex-wijk in aanbouw onveilig, om jaren later als student geen feestje over te slaan. Wie is deze leergierige man met die bourgondische inslag en een rebelse randje, die rechter werd “omdat je dan je gelijk krijgt”? Een klein portret van de voorzitter van de klachtencommissie algemeen bijzonder onderwijs.  

Van de Haagse grote stad verhuisde Melvin op zijn zevende naar het destijds landelijke Zwolle.      Hij was enig kind en vermaakte zich door nagenoeg alle boeken in de bibliotheek te lezen, met zijn vrienden in bomen te klimmen en op zijn BMX-fiets door de vinex-wijk in aanbouw te crossen. ‘Zo’n bouwplaats vol zandheuvels en kuilen: het was er een walhalla voor jongens rond mijn leeftijd.’ 

Gelijk of ongelijk, daar gaat niet om 
Hij kon makkelijk leren en was een van de weinige buurtkinderen die naar het gymnasium ging.    ‘Ik was goed in economie dus lag het voor de hand dat ik dat ging studeren.  Maar eenmaal in de collegebanken vond ik er weinig meer aan, waardoor de studentfeestjes nog aantrekkelijker werden.’ Het maakte dat hij na twee jaar studeren amper een studiepunt had gehaald.                    Dat moest anders.  

‘Ik ging rechten studeren en vond de studie vanaf de eerste minuut erg interessant. Al vrij snel wist ik dat ik rechter wilde worden. Omdat je dan altijd je gelijk krijgt’, zegt hij met een knipoog.’          Hier komt hij later in het interview op terug, dat het in de rechtszaal daar vaak juist niet om draait. ‘Mensen willen door jou als rechter en de wederpartij juist gehoord en gezien worden, zeker in jeugdzaken. Je gelijk halen is daar ondergeschikt aan.’  

In de rechtbank heeft hij veel kwetsbare kinderen gezien. ‘Situaties met grensoverschrijdend gedrag, geweld en verwaarlozing. Het vraagt emotioneel veel van alle betrokken partijen en de beslissingen die je dan als rechter moet nemen, zijn soms ingrijpend, al ligt daar voor mij wel de voldoening. Als ik als rechter in dit soort conflicten tot een oplossing of mogelijkheid kan komen, hoe klein ook, daar doe ik het voor.’ 

Stug blijven volhouden 
Wat hem blijft verbazen in zijn rol als voorzitter van de klachtencommissie bijzonder onderwijs, is hoe eenzijdig mensen tegen een zaak kunnen aankijken. ‘Dat kunnen ouders zijn, die almaar ruzie blijven zoeken met school. Maar ook scholen, die stug vasthouden aan beleid of een ingeslagen weg. Uit liefde voor ons kind, roepen de ouders. Omdat we het altijd zo hebben gedaan, zegt de school. Maar soms schiet je daar niets mee op!’ 

Onlangs nog vroeg Melvin tijdens een hoorzitting aan een ouder in hoeverre school verantwoordelijk was voor de ruzie tussen hem en zijn vrouw. ‘De man begon te vertellen maar ontweek het antwoord op de vraag. Dus ik stelde die vraag opnieuw en opnieuw. Wel vijftien keer, op het ongemakkelijke af. Uiteindelijk antwoordde hij dat school niet verantwoordelijk was, waarop ik kon vragen: Maar wat wil je dan? Wat heb je nodig van school? Het verzet was gebroken, hij wilde in gesprek. Neem van mij aan, dat zijn hele intensieve hoorzittingen. Maar na afloop is daar wel weer die voldoening.’ 

Groente snijden is dag laten afglijden 
Na zo’n dag gaat hij eenmaal thuis het liefst koken, iets uit de Franse of Italiaanse keuken.            ‘Het snijden van de ingrediënten en de stappen die ik bij het bereiden van een gerecht moet maken, zorgen ervoor dat de dag van mij afglijdt. En dan het liefst na het genieten van de maaltijd met mijn vrouw en kinderen nog even onze Engelse springerspaniël uitlaten.’